Haar Spaanse roots vind je terug in haar muziek, maar eigenlijk in haar hele wezen. Niet voor niets heeft ze nog steeds de Spaanse national­iteit. ‘Spanje zit in mij, in mijn vurigheid maar ook in mijn verlangen naar rust, eenvoud en stilte’, zei ze ooit.

Haar eerste stapjes als zangeres zette ze als kind, toen ze zong in fla­mencogroepjes en deelnam aan talentenjachten. Bij het grote publiek werd ze bekend in 2000, door haar deelname aan het programma Eu­rosong, de Belgische voorronde voor het Eurovisiesongfestival, met het liedje Hello World. Al heeft ze uiteindelijk nooit meegedaan aan het Eurovisie Songfestival, ze vestigde in haar tweede moederland wel haar naam als zangeres en tv-presentatrice en scoorde hit na hit. Ook internationaal werd ze opgemerkt. Ze kreeg een platencontract in Amerika en toerde door Noord- en Zuid-Amerika.

In Nederland kan Belle rekenen op een grote fanbase, met name sinds ze in 2004 samen met Jan Smit het Tros Muziekfeest op het plein pre­senteerde. Ze stond in Ahoy’ en in de Heineken Music Hall. Haar roem kreeg een sneeuwbaleffect toen ze met haar derde album Baila Perez, de slimme switch maakte van pop naar latin, een stijl die haar op het lijf is geschreven. Ze was ‘thuis’. Hits als Que viva la vida, Enamorada, Que viva la vida en Ave Maria zitten in ons muzikale geheugen gegrift. Sinds 2007 weet ze ook het theater vrijwel jaarlijks te vinden.

Al deze ervaringen hebben haar gevormd tot wie ze nu is: een zangeres die op haar gevoel afgaat, vertrouwt op wie ze zelf is. Haar nummers kiest ze eveneens op gevoel, nummers die haar niet liggen en die ze dus niet met oprechte overtuiging kan brengen, zal ze niet opnemen.

Belle Perez kiest haar eigen pad, en gaat voluit voor haar dromen. Ze zit vijftien jaar in het vak, en is gelukkiger dan ooit. Alles in het leven draait volgens haar uiteindelijk om de liefde. ‘Wie de liefde niet heeft, bezit helemaal niks.’